CLICK HERE FOR BLOGGER TEMPLATES AND MYSPACE LAYOUTS »

Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2008

Τα όνειρα των εραστών δε σβήνουν



Τη μέρα αυτή που διάλεξα εδώ μπροστά σας να σταθώ τραγούδια και μισόλογα στο φως να καταθέσω ο καιρός είναι μουντός, χειμώνιασε απότομα, όχι απρόσμενα βέβαια. Είναι που οι μέρες αυτές πάντοτε συνοδεύονται από μια απόκοσμη, ολίγον θολερή ατμόσφαιρα, ίσα να νιώσεις την ανάγκη να ζεστάνεις το μέσα σου. Δε γίνεται να ακούσει κανείς αυτό το κομμάτι χωρίς να μείνει τουλάχιστον κατά τη διάρκεια του με το στόμα κλειστό και τα μάτια στραμμένα χάμω. Πως πήρα τέτοια απόφαση δεν ξέρω αν θα αντέξω η μέρα αυτή θυμίζει μακελειό. Η άλλη πάλι, αυτή της Τετάρτης λέω, θύμιζε κάτι από νέα παιδιά που έχουν ανάγκη να νιώσουν μέλη μιας συσπειρωμένης κοινότητας που έχει θέσει ένα στόχο-πλαίσιο, μιας οργάνωσης που θα προσπορίζει τα απαραίτητα εφόδια, ιδέες, προγράμματα για να οδεύσει προς το στόχο αυτό, μια παράταξη που θα καλύπτει και το ψυχολογικό φάσμα της ισχύος εν τη ενώσει. Νοέμβρης ήταν η χρονιά και δω γινόταν του χαμού με χειροκροτήματα να ακολουθούν προτάσεις κενού, συνθήματα να επισκιάζουν επειχειρήματα, το "απάντησα ήδη" να έχει γίνει η καραμέλα του κάθε -ίτη, η ντροπή να βαραίνει εντός εναλλάξ τις πλευρές, γιατί αν η κατάθεση στεφάνου από τον ένα είναι άξια για φτύσιμο όταν συνοδεύετεαι από συνθήματα του τύπου "-αρα **** τον τσε γκεβαρα", άλλο τόσο ασυλλόγιστη είναι η προσπάθεια να μποιγκοτάρεις μια κατάθεση στεφάνου από τον οποιοδήποτε. Εγώ ήμουν 19-μόλις-κι αυτή 73 και η ανατριχίλα ενός γεμάτου αμφιθέατρου με 20άρηδες που τονίζουν πόσο επίκαιρα είναι τα αιτήματα του πολυτεχνείου και πόσο ανεφάρμοστα παραμένουν σε πολλούς τομείς στην πράξη κατακλύζει τη συνείδηση του καθενός. Πώς μπορείτε να μιλάτε για παιδεία όταν τα πτυχία με τις μεθόδους που λανσάρετε θα είναι πτυχία μισά, ανεπίδεκτα εξασφαλισμένης επαγγελματικής σταδιοδρομίας, πώς μπορείτε να επικαλείστε το ψωμί όταν οι στατιστικές μας βγάζουν ως την πρώτη γενιά που θα ζήσει χειρότερα από τους γονείς της, πως διανοείστε να αναφέρετε την ελευθερία όταν αυτή υφίσταται σε πολύ συγκεκριμένα τμήματα της γης ως κατάσταση και ενίοτε σε αυτά υφίσταται ως εξωτερική ελευθερία μοναχά. Μα έχει ο καιρός γυρίσματα και οι νέοι τουλάχιστον σα να γραντζουνιούνται αργά και σταθερά από την απραξία, σα να μην τους αρέσει η ταμπέλα του 'μπα' που τους έχουν προσάψει οι μεγαλύτερες γενιές. Μεγάλωσαν κι οι φίλοι μου στα κόμματα γαντζώθηκαν κι εγώ δεν ξέρω τι να πω γιατί το κάθε τους επιχείρημα αντικρούει σθεναρά το επόμενο. Υποστηρίζουν ένα πλαίσιο, για να το αναιρέσουν στα επόμενα λόγια με την επιφύλαξη ότι 'εμείς δεν είμαστε απόλυτοι και το συζητάμε'. Τότε ποια είναι η θέση σου φίλτατε? Το ίδωμεν? Υποστηρίζουν την μη πρακτικοποιημένη γνώση, την κατάργηση των εμβαθύνσεων που μας βγαζουν τάχα-μου-δήθεν στείρους επιστήμονες της πράξης, με την επιφύλαξη της επιλογής μιας κατεύθυνσης ειδικότητας. Με άλλα λόγια, καταργούμε το σύνολο των ειδικοτήτων και σου προσφέρουμε την επιλογή μίας. Συγνώμη, αλλά στο δικό μου κουρκουτιασμένο μυαλό αυτό ισοδυναμεί με ειδίκευση στο τετράγωνο. Η απόσταση μας έσωσε μα οι θύμησες πληγώνουνε και λέμε σα βρισκόμαστε τα ίδια και τα ίδια και στη λαχτάρα μας να αποφύγουμε τα παλιά λάθη και να δώσουμε ορμή στο νέο και αποτελεσματικό δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Δεν κοιτάμε την εποχή, μα το σύνθημα, δεν ηρωποιούμε τα αιτήματα, μα τα πρόσωπα, κατεβαίνουμε σε πορεία για τη 'δωρεάν εκπαίδευση' και την επομένη τα σκάμε για να βγάλουμε δίπλωμα. Μα νιώθω σα μικρό παιδί που πάλι το μαλώσανε και του λένε ότι μιλάει γενικά και αόριστα κι ότι έξω από το χορό πολλά τραγούδια λέγονται. Και πού να λέγονται τα τραγούδια μάγκα μου? 19 Νοέμβρηδες μου βάρυναν την πλάτη σημαίες και γαρύφαλλα εμπόριο κι απάτη και λόγοι επισήμων στο κενό. Η επέτειος του πολυτεχνείου δεν είναι γιορτή. Πόσο μάλλον αφορμή για να πλακώνονται σε ένα αμφιθέατρο με υβριστικά σχόλια τρεις παρατάξεις. Ενωτικός δεν ήταν ο λόγος του πολυτεχνείου? Μια γροθιά στο κατεστημένο δεν ήταν?

..Κρατάω το στόμα μου κλειστό τα χείλη μου ματώσανε κι αυτοί που μας προδώσανε ανέραστοι να μείνουν κουφάλες δεν ξοφλήσαμε αυτό έχω μόνο να τους πω τα όνειρα των εραστών δε σβήνουν..

1 ~**acarya**~:

Μανώλης είπε...

Απο χρόνια τώρα θυμάμαι να μιλάει ο κόσμος γι' αυτό το ξύπνημα της νεολαίας, το ξύπνημα που έριξε τη χούντα κι έφερε την ελευθερία.. Δε μπαίνω στη διαδικασία του να δω τι έπεσε και πώς ενα μονο παρατηρώ, καθε 17 γιορτάζουμε το ξύπνημα κάποιων ενω εμείς κοιμόμαστε, άλλοι είναι με το ενα ματι ανοιχτό κι άλλοι σε χειμερία νάρκη βυθισμένοι.
Κι ολα τα πιτσιρίκια στοιβάζονται, "θα παμε στη πορεία;"

Θελω να τους ρωτήσω ολους:
"Εσύ κοιμάσαι ή είσαι ξυνπητός;"

"Πας να γιορτάσεις το ξύπνημα κάποιου άλλου ενω εσυ κοιμάσαι;"

"Ψεύτης φρικτός"