CLICK HERE FOR BLOGGER TEMPLATES AND MYSPACE LAYOUTS »

Δευτέρα 16 Αυγούστου 2010

"Είμαι κουρασμένος"

Θυμάμαι ένα δοκίμιο του Πέτερ Χάντκε για την κούραση: περάσαμε το μεγαλύτερο κομμάτι της νιότης μας κουρασμένοι. άυπνοι. κακοταισμένοι. όταν ήμασταν φοιτητές ρωτούσαμε, ξεψυχισμένοι, ο ένας τον άλλον: "Τι κάνεις?". απαντούσαμε: "Είμαι κουρασμένος. είμαι πτώμα." Καινούρια σχολική χρονιά. καινούρια χρονιά μετά από πολυήμερες διακοπές στα νησιά της άγονης γραμμής. Ελεύθερο κάμπινγκ στην Ανάφη, στην Αστυπάλαια, στη Γαύδο. διακοπές παρατεταμένης ταλαιπωρίας. καταδικασμένα καλοκαιρινά ρομάντζα. εγκαύματα. τσιμπήματα εντόμων. διατροφικά ατυχήματα. άσχημα μεθύσια από νησιώτικες μπόμπες, από τζιν και ουίσκι παρασκευασμένα στα περίχωρα του Αγρινίου. Έπειτα, φθινόπωρο. φοιτητηική υπερδραστηριότητα. μια εκδοχή της τεμπελιάς: καφέδες και το προαναφερθέν τάβλι (πόρτες, πλακωτό, φεύγα). Είχαμε ήδη κουραστεί από τις συνελεύσεις, τις διαδηλώσεις, τις ενεργητικές απεργείες των άλλων, όταν αρχίσαμε τις δικές μας. Δεν συμμετείχα. ή συμμετείχα απρόθυμα. το σώμα μου βρισκόταν εκεί, η ψυχή μου απουσίαζε. ένιωθα βαθιά κούραση. έκλεινα τ' αυτιά μου κάτω από τις ντουντούκες. στα αμφιθέατρα καθόμουν στο τελευταίο έδρανο ώστε να το σκάσω. Οι φοιτητές του Χημείου κάπνιζαν με πάθος άφιλτρα Καρέλια. μιλούσαν με το ίδιο πάθος. διαπληκτίζονταν. Καμιά φορά εμπλεκόμουν, από έλλειψη ευθυκρισίας, σε συζητήσεις χωρίς νόημα. [...] Μονολογούσα.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα μέσα στην Αριστερά, έβλεπα ό,τι οι άλλοι κοιτούσαν...

Εξάλλου, ήμουν κουρασμένη. δεν ήμουν τίποτ' άλλο. δεν έιχα καμία ταυτότητα. Οι φοιτητές εκλάμβαναν τους εαυτούς τους ως προλετάριους του πνεύματος, αλλά πνεύμα δεν υπήρχε, υπήρχαν μόνο παιδιά προλεταρίων, παιδιά αγροτών και κτηνοτρόφων. Ούτε απ' αυτά ήμουν: ζούσα μια μικρή ζωή, φτιαγμένη από βιβλία, βινύλια και φιλιά. Αισθανόμουν το χρόνο να γλιστράει και να χάνεται για πάντα. με διακατείχε η επίμονη ιδέα της πτώσης, της αποσύνθεσης, της ναυτίας, όπως εκέινη του Αντουάν Ροκαντέν ενώ κοιτάζει το κοτόπουλο να παγώνει στο πιάτο του.

Life is very long: πολλοί το σκέφτονταν, χωρίς να ξέρουν ότι ο Τ.Σ.Έλιοτ μπήκε στον κόπο να το γράψει. Και παρόλο που ήμασταν μόνο είκοσι χρονών, υπήρχαν συνδικαλιστές (οι περισσότεροι από τους οποίους έγιναν κυβερνητικά στελέχη, γραφειοκράτες και επιχειρηματίες) που έδειχναν πάνω από σαράντα: διέθεταν ενδογενή σοβαρότητα. gravitas. υπευθυνότητα. μουστάκια σαν του Τσαπάγιεφ. πίστευαν ότι ήταν επιφορτισμένοι με κάποια ιερή αποστολή. άκουγαν σε ελληνοπρεπή ονόματα (πχ. Βαγγέλης, Μήτσος, Βλάσης). τα χαιδευτικά απαγορεύονταν ως ξενόφερτα και φλούφλικα. ΟΙ γυναίκες έμοιαζαν με μάνες. άλλωστε αυτό προορίζονταν να γίνουν. Σεπτέμβριος 1978: το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να περάσω τα μαθήματα, να μην κυρήξουμε απεργεία, να μην κηρύξουν οι καθηγητές λοκ-άουτ. Στην πραγματικότητα, το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να αποφύγω τη βλακεία, σκύβοντας το κεφάλι μου κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων. τη βλακεία που περιέγραφε ο Κούντερα στο "Αστείο", εκίνο το είδος της που κάνει τη ζωή επισφαλή και χωρίς νόημα. Το εγχείρημα παραήταν φιλόδοξο, και ήμουν ήδη κατάκοπη: "Περπάτα, μην τρέχεις", έλεγα στον εαυτό μου, "περπάτα, μην τρέχεις". και: "Σκύβε το κεφάλι, αλλά ποτέ μη γονατίζεις". "ζήσε χαμηλοφώνως μέχρι νεωτέρας". Έτσι, εξασκούσα την τέχνη της λούφας. την τέχνη του να μη γίνω πρόβατο. Γινόταν συχνά λόγος για πρόβατα και για το τι παθαίνει κανείς όταν απομακρύνεται από το μαντρί: πιθανώς εξαιτίας του παρελθόντος των τσοπάνηδων, του κτηνοτροφικού ελληνισμού. Μας απειλούσαν: Θα σε φάει ο λύκος. Έχω την αίσθηση ότι επέζησα πολιτικών εκκαθαρίσεων.

Όταν ο άνθρωπος βλέπει με τα δικά του μάτια, τον χαρακτηρίζουν "αιρετικό".

απόσπασμα από το 'Ο χρόνος πάλι' της Σώτης Τριανταφύλλου


Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2010

An Education (Μια κάποια εκπαίδευση)

Πέμπτη βράδυ αργά και διασκεδάζω με την πνεματώδη του όρου έννοια τα μάτια μου παρακολουθώντας την πολύ ενδιαφέρουσα ταινία του Lone Scherfig "An Education".

Μια ταινία που για τους αφελείς θα μπορούσε να τύχει του χαρακτηρισμού "ρομαντική", τη λέω ανθρώπινη και σύγχρονη, παρά το γεγονός ότι μας μεταφέρει στην Αγγλία του '60, μέσα από πολύ όμορφη φωτογραφία και αισθητική, και παρά το γεγονός ότι πραγματεύεται εν μέρει τον έρωτα. Εν μέρει διότι ο έρωτας λειτουργεί κι εδώ, όπως και αλλού με την ίδια πρωτόγονη βία. Ως μέσο επίτευξης προσωπικών στόχων κι ονείρων.

Είναι φορές που τα μεγαλύτερα μαθήματα δεν προέρχονται ούτε από την γνώση, ως απόρροια της εκπαίδευσης, ούτε από την συνειδητότητα, ως αποτέλεσμα της νουθεσίας, ούτε από τη διαίσθηση, ως αναλαμπή του συναισθηματικού κόσμου. Προέρχονται από τη δράση, ως τρόπο διαμόρφωσης ήθους, χαρακτήρα. Είναι πάλι φορές που το να καταλήξεις σε ένα συμπέρασμα για την πορεία των επιδιώξεων και της ζωής σου, πρέπει οπωσδήποτε να παρακούσεις τις συμβουλές αυτών που "ξέρουν" και να διαπιστώσεις από πρώτο χέρι ότι αυτό που λογάριαζες για σωστό, μπορεί τελικά να ήταν και απολύτως λάθος. Μια κάποια εκπαίδευση, κοντολογίς.


π.σ. η ταινία αγαπητέ επίδοξε λήπτη της μινιμάλ κριτικής (όπου μινιμάλ εδώ το τιποτένιο) δεν είναι προσεχώς, έχει ήδη προβληθεί, μπορείς όμως ωραιότατα να την ψάξεις, και μην προκαταβάλλεις τον εαυτό σου αρνητικά επειδή δεν είσαι αισθηματίας. Είπαμε δεν είναι ρομαντική.


Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010

Κατηγορία για υπεξαιρέσεις από πρύτανη του Α.Π.Θ.

αυτούσιο από εδώ

Ελεύθερος χωρίς περιοριστικούς όρους αφέθηκε μετά την απολογία του ο τέως πρύτανης του ΑΠΘ, Γιάννης Αντωνόπουλος, ο οποίος κατηγορείται μαζί με διοικητικούς υπαλλήλους και μέλη επιτροπών του πανεπιστημίου για την υπεξαίρεση 10 εκατομμυρίων λίτρων πετρελαίου συνολικής αξίας άνω των επτά εκατ. ευρώ. Κατά τη διάρκεια της απολογίας του στον Β' ειδικό ανακριτή αρνήθηκε τις κατηγορίες και φέρεται πως υποστήριξε ότι δεν ήταν δυνατό να εποπτεύει την πλήρωση και την εκκένωση των δεξαμενών, κατά τη διάρκεια της θητείας του.

Οι κατηγορούμενοι φέρονται ως ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί στο οικονομικό σκάνδαλο, που αποκάλυψε η Ένορκη Διοικητική Εξέταση του πανεπιστημίου και κίνησε την έναρξη της ποινικής διαδικασίας.

Το πόρισμα της εξέτασης διαβιβάστηκε στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης τον περασμένο Οκτώβριο και ο εισαγγελέας Πρωτοδικών, Ευάγγελος Μαδεμλής, άσκησε ποινικές διώξεις σε βαθμό κακουργήματος, κατά παντός υπευθύνου, για: "υπεξαίρεση σε βάρος Νομικού Προσώπου Δημοσίου Δικαίου με όφελος που υπερβαίνει τις 150.000 ευρώ", "άμεση συνέργεια" στην παραπάνω πράξη, "ψευδή βεβαίωση με σκοπό το παράνομο όφελος και συνολική ζημιά άνω των 73.000 ευρώ" και "Ηθική αυτουργία" στην παραπάνω πράξη. Και σε βαθμό πλημμελήματος για: "Απλή ψευδή βεβαίωση" και την "ηθική αυτουργία" στην προηγούμενη πράξη.

Η ΕΔΕ που διενήργησε η καθηγήτρια Νομικής, Καλλιόπη Μακρίδου, κατέδειξε ότι η υπεξαίρεση τελούνταν μεθοδικά από το 1999 ως τον Απρίλιο του 2004, "με έξαρση την περίοδο θέρμανσης 2003-2004", οπότε παραδόθηκε η τελευταία παραγγελία πετρελαίου στο πανεπιστήμιο.

Μετά απ' αυτή, η πανεπιστημιούπολη άρχισε να θερμαίνεται με φυσικό αέριο κι έτσι προέκυψε η ανάγκη εκκένωσης των δεξαμενών πετρελαίου, κυρίως για λόγους ασφαλείας. Τότε αποκαλύφθηκε ότι οι δεξαμενές συνολικής χωρητικότητας 200.000 λίτρων ήταν σχεδόν άδειες, ενώ σύμφωνα με τα τιμολόγια έπρεπε να ήταν γεμάτες.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Το σχόλιο δεν αφορά ούτε στην ευστάθεια της κατηγορίας, ούτε στο τραγελαφικό του περιεχομένου της, ούτε στην ιδιότητα μερικών φερομένων ως κατηγορουμένων ως εχόντων υψηλών θέσεων στην πανεπιστημιακή κλίκα. Είναι περισσότερο ανθρώπινο, απλό. Αναλαμβάνεις την υποχρέωση να διαφυλάξεις έναν κοινωνικό χώρο μεγάλης εμβέλειας και ποικίλης δραστηριότητας, που περνάει οπωσδήποτε από τις δυνάμεις και τις δυνατότητές σου να αναπτυχθεί ενεργητικά στο έπακρο, έχεις το λειτουργικό αυτό δικαιώμα να είσαι ο κρίκος ανάμεσα σε αυτούς και σε εμάς, και αφήνεις το όνομά σου να μπλεχτεί έστω, ακόμη κι αν αποδειχθεί η μη εμπλοκή σου εκ των υστέρων σε μια τέτοια γελοιότητα? Από κει βρήκες να (αφήσεις) να τα αρπάξουν? Ή ήσουν εξαιρετικά απασχολημένος να τρέχεις σε παντός είδους εκδηλώσεις που δεν μερίμνησες ποτέ μα ποτέ για το τι κατάσταση βιώνει ένας φοιτητής τις χειμωνιάτικες πρωινές ώρες σε μια κωλοσχολή που δεν καταφέρνει να είναι καν ενδιαφέρουσα, παρά το τεράστιο αντικείμενο της?

υγ. Έχει πλάκα να διαβάζεις στην εφημερίδα για τους καθηγητές σου. Έχει πολλή πλάκα.