CLICK HERE FOR BLOGGER TEMPLATES AND MYSPACE LAYOUTS »

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011

Τι έκανες αλήθεια στο πανεπιστήμιο?

"Το Δ.Σ. του Τμήματος Νομικής εμμένει στην προηγούμενή του απόφαση[...]και καταδικάζει απερίφραστα κάθε παρακώλυση εισόδου στους χώρους της Σχολής."

To παρόν άρθρο φιλοδοξεί να μην είναι ένα ακόμη που θα καταδικάσει εντός εισαγωγικών τα συμβαίνοντα τις τελευταίες εβδομάδες μετά την ψήφιση του νέου νόμου πλαισίου για τα πανεπιστήμια. Χρειάζεται να απέχει κανείς καθολικά και αδιάλειπτα από τα πανεπιστημιακά τεκταινόμενα για να αγνοεί τις συνήθεις συμπεριφορές προερχόμενες από αναμενόμενες πλευρές υποκινούμενες ως επί το πλείστον από μια μικρή λεξούλα, συμφέρον.

Θα ήθελα να σταθώ σε μια διαπίστωση που δεν προκαλεί παρά βαθύ προβληματισμό και απορία ως προς τη στοχοθεσία των εν γένει κύκλων εντός του πανεπιστημίου. Ακούστηκαν στις γενικές συνελεύσεις και στις διάσπαρτες κουβέντες εντός κι εκτός της σχολής απόψεις και τεκμηριωμένες σε γενικές γραμμές και φιλόδοξες ως προς τα "σημεία και τέρατα" που θα επιφέρει η εφαρμογή του νέου νόμου στην ποιότητα των σπουδών, στις δυνατότητες επαγγελματικής αποκατάστασης και στην προοπτική περαιτέρω ακαδημαικών δραστηριοτήτων. Το δίλημμα που τέθηκε από τους περισσότερους και αποτέλεσε τον πυρήνα των συζητήσεων ήταν το δίπτυχο υπέρ/κατά του νόμου με συνέπεια κατάληψη/όχι κατάληψη. Η αιτιολογία της κατεύθυνσης αυτής των συζητήσεων ήταν η ανάγκη του "άμεσου" των αντιδράσεων ενόψει της εφαρμογής ή μη του νόμου πλαισίου. Αρκετοί ήταν οι μεσήλικες ετών είκοσι και κάτι, που εκδήλωσαν την επιθυμία το πανεπιστήμιο να επιστρέψει άμεσα στο καθεστώς που το γνωρίσαμε έως τώρα, να μην υποστεί καμία αλλαγή, και ακόμα περισσότεροι εκείνοι που εκδήλωσαν απερίφραστα φόβο στην οποιαδήποτε εξέλιξή του εκτός των συνηθισμένων τακτικών και πλαισίων. Ελάχιστοι, αντίθετα, ήταν όσοι πρότειναν εν τοις πράγμασι πώς επιθυμούν και επιδιώκουν να λειτουργεί ένα πανεπιστήμιο προσαρμοσμένο στις σύγχρονες ανάγκες των σπουδαστών. Η διαπίστωση αυτή δε σχετίζεται με το περιεχόμενο του νέου νόμου πλαισίου, αλλά αφορμάται από την κατάσταση που δημιουργήθηκε από τη θέση του σε ισχύ.

Είναι ενδεικτικό, άλλωστε, δείγμα μιας γενιάς παρορμητικής στις αντιδράσεις της και οπλισμένης με παρωπίδες αδικαιολόγητες για το νεαρό της ηλικίας να αδυνατεί να θέσει επί τάπητος τις κοινές ανάγκες της κοινότητας των
σπουδαστών και να καταλήξει σε μια ελάχιστη συνιστώσα ως προς της επιδιώξεις της. Το δίλημμα δεν θα έπρεπε να είναι "φοιτητικό κίνημα ή φασισμός", αλλά επιτακτική συνεργασία ή διάλυση.


Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Πορείες


Πανελλαδική απεργία κήρυξαν σήμερα, Τετάρτη 23 του Φλεβάρη ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ για το σύνολο των εργαζομένων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.

Ψέματα δε θα σου πω. Μαχητής των πορειών δεν υπήρξα ποτέ, επ’ουδενί όμως πολέμιος τους. Υπήρξα ανάμεσα σε αυτούς που διατείνονται υπέρ των πορειών χωρίς να μετέχουν ενεργά σε αυτές. Το αξιοπερίεργο είναι ότι δεν πρόκειται περί δειλίας. Αλλού βρίσκεται ο αίτιος. Στα ιδανικά.

Η τελευταία πορεία που με θυμάμαι να συμμετέχω χρονολογείται κάπου στα γεγονότα του Δεκέμβρη. Υπήρχαν λόγοι που ξεπερνούσαν τις έλλογες αναλύσεις, υπήρχαν τάσεις κι εντάσεις υποκινούμενες από το βαθύτατο πλήγμα αδικίας που έγινε αντιληπτό σε αλλεπάλληλους τομείς της κοινωνικής μας συμβίωσης. Ειπώθηκαν και ακούστηκαν πολλά τότε. Η πιο λυπηρή εξέλιξη ήταν η τροπή που πήραν τα πράγματα, η ανατροπή των συνθημάτων από στοχοποιημένες παρεμβάσεις. Εύλογα αμφισβητούμενη η επίγευση που άφησε η αυθόρμητη εκείνη κινητοποίηση, το αν η επόμενη μέρα μας βρήκε πιο συνειδητοποιημένους συμπολίτες. Στάθηκε αρκετή μια γενική συνέλευση της νομικής του ΑΠΘ για να αποδείξει πως ούτε για το κοινό συμφέρον δε μπορούν να ενώσουν τα χέρια ένας πράσινος, ένας κόκκινος, ένας γαλάζιος. Τα σιχάθηκα τα χρώματά σας, είναι μουντά και ξεπερασμένα.

Λίγες εβδομάδες νωρίτερα, ωστόσο, θυμάμαι μια αλλιώτικη πορεία. Αυτή του Νοεμβρίου, του Πολυτεχνείου. Θυμάμαι να κατηφορίζω την Εθνικής Αμύνης περικυκλωμένη και προστατευμένη από ανθρώπους νεαρούς, να σκέφτομαι γεγονότα άκαιρα και συνάμα τόσο σχετικά, να θυμάμαι τον Λαμπράκη, να συνειδητοποιώ μες στην αφέλεια της νεότητας μου ότι το μεγαλύτερο ευτύχημα που μπορεί να συμβεί στο διάβα σου, είναι να καταστείς ήρωας των καταστάσεων και των καιρών. Αλλά ήρωας αληθινός, που αντικρίζει την κοινωνία μέσα από βλέμμα επικριτικό και αγαπητικό, όχι θυμωμένο κι εγωιστικό. Πόσο εύκολα ηρωποιούμε σήμερα ανθρώπους για λόγους ανύπαρκτους, για το τίποτα που προσφέρουν στην κοινωνία του τίποτα. Άθροισμα μηδενικών και πρόοδος καμία.

Δεν συμπεραίνω εύκολα την βαθύτερη αιτία της σημερινής μου μη συμμετοχής, μα την αποδίδω σε συγκεκριμένους παράγοντες. Δεν είναι που λείπει ο στόχος. Είναι που λείπει η αναγκαία γι’ αυτόν σύμπραξη. Τι όμορφη που είναι η ζωή όταν μου λες 'Το χέρι σου μες στο δικό μου.’, που λέει κι ο Βασιλικός.