Τι έκανες αλήθεια στο πανεπιστήμιο?

"Το Δ.Σ. του Τμήματος Νομικής εμμένει στην προηγούμενή του απόφαση[...]και καταδικάζει απερίφραστα κάθε παρακώλυση εισόδου στους χώρους της Σχολής."

To παρόν άρθρο φιλοδοξεί να μην είναι ένα ακόμη που θα καταδικάσει εντός εισαγωγικών τα συμβαίνοντα τις τελευταίες εβδομάδες μετά την ψήφιση του νέου νόμου πλαισίου για τα πανεπιστήμια. Χρειάζεται να απέχει κανείς καθολικά και αδιάλειπτα από τα πανεπιστημιακά τεκταινόμενα για να αγνοεί τις συνήθεις συμπεριφορές προερχόμενες από αναμενόμενες πλευρές υποκινούμενες ως επί το πλείστον από μια μικρή λεξούλα, συμφέρον.

Θα ήθελα να σταθώ σε μια διαπίστωση που δεν προκαλεί παρά βαθύ προβληματισμό και απορία ως προς τη στοχοθεσία των εν γένει κύκλων εντός του πανεπιστημίου. Ακούστηκαν στις γενικές συνελεύσεις και στις διάσπαρτες κουβέντες εντός κι εκτός της σχολής απόψεις και τεκμηριωμένες σε γενικές γραμμές και φιλόδοξες ως προς τα "σημεία και τέρατα" που θα επιφέρει η εφαρμογή του νέου νόμου στην ποιότητα των σπουδών, στις δυνατότητες επαγγελματικής αποκατάστασης και στην προοπτική περαιτέρω ακαδημαικών δραστηριοτήτων. Το δίλημμα που τέθηκε από τους περισσότερους και αποτέλεσε τον πυρήνα των συζητήσεων ήταν το δίπτυχο υπέρ/κατά του νόμου με συνέπεια κατάληψη/όχι κατάληψη. Η αιτιολογία της κατεύθυνσης αυτής των συζητήσεων ήταν η ανάγκη του "άμεσου" των αντιδράσεων ενόψει της εφαρμογής ή μη του νόμου πλαισίου. Αρκετοί ήταν οι μεσήλικες ετών είκοσι και κάτι, που εκδήλωσαν την επιθυμία το πανεπιστήμιο να επιστρέψει άμεσα στο καθεστώς που το γνωρίσαμε έως τώρα, να μην υποστεί καμία αλλαγή, και ακόμα περισσότεροι εκείνοι που εκδήλωσαν απερίφραστα φόβο στην οποιαδήποτε εξέλιξή του εκτός των συνηθισμένων τακτικών και πλαισίων. Ελάχιστοι, αντίθετα, ήταν όσοι πρότειναν εν τοις πράγμασι πώς επιθυμούν και επιδιώκουν να λειτουργεί ένα πανεπιστήμιο προσαρμοσμένο στις σύγχρονες ανάγκες των σπουδαστών. Η διαπίστωση αυτή δε σχετίζεται με το περιεχόμενο του νέου νόμου πλαισίου, αλλά αφορμάται από την κατάσταση που δημιουργήθηκε από τη θέση του σε ισχύ.

Είναι ενδεικτικό, άλλωστε, δείγμα μιας γενιάς παρορμητικής στις αντιδράσεις της και οπλισμένης με παρωπίδες αδικαιολόγητες για το νεαρό της ηλικίας να αδυνατεί να θέσει επί τάπητος τις κοινές ανάγκες της κοινότητας των

σπουδαστών και να καταλήξει σε μια ελάχιστη συνιστώσα ως προς της επιδιώξεις της. Το δίλημμα δεν θα έπρεπε να είναι "φοιτητικό κίνημα ή φασισμός", αλλά επιτακτική συνεργασία ή διάλυση.

Πορείες

Πανελλαδική απεργία κήρυξαν σήμερα, Τετάρτη 23 του Φλεβάρη ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ για το σύνολο των εργαζομένων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.

Ψέματα δε θα σου πω. Μαχητής των πορειών δεν υπήρξα ποτέ, επ’ουδενί όμως πολέμιος τους. Υπήρξα ανάμεσα σε αυτούς που διατείνονται υπέρ των πορειών χωρίς να μετέχουν ενεργά σε αυτές. Το αξιοπερίεργο είναι ότι δεν πρόκειται περί δειλίας. Αλλού βρίσκεται ο αίτιος. Στα ιδανικά.

Η τελευταία πορεία που με θυμάμαι να συμμετέχω χρονολογείται κάπου στα γεγονότα του Δεκέμβρη. Υπήρχαν λόγοι που ξεπερνούσαν τις έλλογες αναλύσεις, υπήρχαν τάσεις κι εντάσεις υποκινούμενες από το βαθύτατο πλήγμα αδικίας που έγινε αντιληπτό σε αλλεπάλληλους τομείς της κοινωνικής μας συμβίωσης. Ειπώθηκαν και ακούστηκαν πολλά τότε. Η πιο λυπηρή εξέλιξη ήταν η τροπή που πήραν τα πράγματα, η ανατροπή των συνθημάτων από στοχοποιημένες παρεμβάσεις. Εύλογα αμφισβητούμενη η επίγευση που άφησε η αυθόρμητη εκείνη κινητοποίηση, το αν η επόμενη μέρα μας βρήκε πιο συνειδητοποιημένους συμπολίτες. Στάθηκε αρκετή μια γενική συνέλευση της νομικής του ΑΠΘ για να αποδείξει πως ούτε για το κοινό συμφέρον δε μπορούν να ενώσουν τα χέρια ένας πράσινος, ένας κόκκινος, ένας γαλάζιος. Τα σιχάθηκα τα χρώματά σας, είναι μουντά και ξεπερασμένα.

Λίγες εβδομάδες νωρίτερα, ωστόσο, θυμάμαι μια αλλιώτικη πορεία. Αυτή του Νοεμβρίου, του Πολυτεχνείου. Θυμάμαι να κατηφορίζω την Εθνικής Αμύνης περικυκλωμένη και προστατευμένη από ανθρώπους νεαρούς, να σκέφτομαι γεγονότα άκαιρα και συνάμα τόσο σχετικά, να θυμάμαι τον Λαμπράκη, να συνειδητοποιώ μες στην αφέλεια της νεότητας μου ότι το μεγαλύτερο ευτύχημα που μπορεί να συμβεί στο διάβα σου, είναι να καταστείς ήρωας των καταστάσεων και των καιρών. Αλλά ήρωας αληθινός, που αντικρίζει την κοινωνία μέσα από βλέμμα επικριτικό και αγαπητικό, όχι θυμωμένο κι εγωιστικό. Πόσο εύκολα ηρωποιούμε σήμερα ανθρώπους για λόγους ανύπαρκτους, για το τίποτα που προσφέρουν στην κοινωνία του τίποτα. Άθροισμα μηδενικών και πρόοδος καμία.

Δεν συμπεραίνω εύκολα την βαθύτερη αιτία της σημερινής μου μη συμμετοχής, μα την αποδίδω σε συγκεκριμένους παράγοντες. Δεν είναι που λείπει ο στόχος. Είναι που λείπει η αναγκαία γι’ αυτόν σύμπραξη. Τι όμορφη που είναι η ζωή όταν μου λες 'Το χέρι σου μες στο δικό μου.’, που λέει κι ο Βασιλικός.

"Είμαι κουρασμένος"

Θυμάμαι ένα δοκίμιο του Πέτερ Χάντκε για την κούραση: περάσαμε το μεγαλύτερο κομμάτι της νιότης μας κουρασμένοι. άυπνοι. κακοταισμένοι. όταν ήμασταν φοιτητές ρωτούσαμε, ξεψυχισμένοι, ο ένας τον άλλον: "Τι κάνεις?". απαντούσαμε: "Είμαι κουρασμένος. είμαι πτώμα." Καινούρια σχολική χρονιά. καινούρια χρονιά μετά από πολυήμερες διακοπές στα νησιά της άγονης γραμμής. Ελεύθερο κάμπινγκ στην Ανάφη, στην Αστυπάλαια, στη Γαύδο. διακοπές παρατεταμένης ταλαιπωρίας. καταδικασμένα καλοκαιρινά ρομάντζα. εγκαύματα. τσιμπήματα εντόμων. διατροφικά ατυχήματα. άσχημα μεθύσια από νησιώτικες μπόμπες, από τζιν και ουίσκι παρασκευασμένα στα περίχωρα του Αγρινίου. Έπειτα, φθινόπωρο. φοιτητηική υπερδραστηριότητα. μια εκδοχή της τεμπελιάς: καφέδες και το προαναφερθέν τάβλι (πόρτες, πλακωτό, φεύγα). Είχαμε ήδη κουραστεί από τις συνελεύσεις, τις διαδηλώσεις, τις ενεργητικές απεργείες των άλλων, όταν αρχίσαμε τις δικές μας. Δεν συμμετείχα. ή συμμετείχα απρόθυμα. το σώμα μου βρισκόταν εκεί, η ψυχή μου απουσίαζε. ένιωθα βαθιά κούραση. έκλεινα τ' αυτιά μου κάτω από τις ντουντούκες. στα αμφιθέατρα καθόμουν στο τελευταίο έδρανο ώστε να το σκάσω. Οι φοιτητές του Χημείου κάπνιζαν με πάθος άφιλτρα Καρέλια. μιλούσαν με το ίδιο πάθος. διαπληκτίζονταν. Καμιά φορά εμπλεκόμουν, από έλλειψη ευθυκρισίας, σε συζητήσεις χωρίς νόημα. [...] Μονολογούσα.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα μέσα στην Αριστερά, έβλεπα ό,τι οι άλλοι κοιτούσαν...

Εξάλλου, ήμουν κουρασμένη. δεν ήμουν τίποτ' άλλο. δεν έιχα καμία ταυτότητα. Οι φοιτητές εκλάμβαναν τους εαυτούς τους ως προλετάριους του πνεύματος, αλλά πνεύμα δεν υπήρχε, υπήρχαν μόνο παιδιά προλεταρίων, παιδιά αγροτών και κτηνοτρόφων. Ούτε απ' αυτά ήμουν: ζούσα μια μικρή ζωή, φτιαγμένη από βιβλία, βινύλια και φιλιά. Αισθανόμουν το χρόνο να γλιστράει και να χάνεται για πάντα. με διακατείχε η επίμονη ιδέα της πτώσης, της αποσύνθεσης, της ναυτίας, όπως εκέινη του Αντουάν Ροκαντέν ενώ κοιτάζει το κοτόπουλο να παγώνει στο πιάτο του.

Life is very long: πολλοί το σκέφτονταν, χωρίς να ξέρουν ότι ο Τ.Σ.Έλιοτ μπήκε στον κόπο να το γράψει. Και παρόλο που ήμασταν μόνο είκοσι χρονών, υπήρχαν συνδικαλιστές (οι περισσότεροι από τους οποίους έγιναν κυβερνητικά στελέχη, γραφειοκράτες και επιχειρηματίες) που έδειχναν πάνω από σαράντα: διέθεταν ενδογενή σοβαρότητα. gravitas. υπευθυνότητα. μουστάκια σαν του Τσαπάγιεφ. πίστευαν ότι ήταν επιφορτισμένοι με κάποια ιερή αποστολή. άκουγαν σε ελληνοπρεπή ονόματα (πχ. Βαγγέλης, Μήτσος, Βλάσης). τα χαιδευτικά απαγορεύονταν ως ξενόφερτα και φλούφλικα. ΟΙ γυναίκες έμοιαζαν με μάνες. άλλωστε αυτό προορίζονταν να γίνουν. Σεπτέμβριος 1978: το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να περάσω τα μαθήματα, να μην κυρήξουμε απεργεία, να μην κηρύξουν οι καθηγητές λοκ-άουτ. Στην πραγματικότητα, το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να αποφύγω τη βλακεία, σκύβοντας το κεφάλι μου κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων. τη βλακεία που περιέγραφε ο Κούντερα στο "Αστείο", εκίνο το είδος της που κάνει τη ζωή επισφαλή και χωρίς νόημα. Το εγχείρημα παραήταν φιλόδοξο, και ήμουν ήδη κατάκοπη: "Περπάτα, μην τρέχεις", έλεγα στον εαυτό μου, "περπάτα, μην τρέχεις". και: "Σκύβε το κεφάλι, αλλά ποτέ μη γονατίζεις". "ζήσε χαμηλοφώνως μέχρι νεωτέρας". Έτσι, εξασκούσα την τέχνη της λούφας. την τέχνη του να μη γίνω πρόβατο. Γινόταν συχνά λόγος για πρόβατα και για το τι παθαίνει κανείς όταν απομακρύνεται από το μαντρί: πιθανώς εξαιτίας του παρελθόντος των τσοπάνηδων, του κτηνοτροφικού ελληνισμού. Μας απειλούσαν: Θα σε φάει ο λύκος. Έχω την αίσθηση ότι επέζησα πολιτικών εκκαθαρίσεων.

Όταν ο άνθρωπος βλέπει με τα δικά του μάτια, τον χαρακτηρίζουν "αιρετικό".

απόσπασμα από το 'Ο χρόνος πάλι' της Σώτης Τριανταφύλλου

An Education (Μια κάποια εκπαίδευση)

Πέμπτη βράδυ αργά και διασκεδάζω με την πνεματώδη του όρου έννοια τα μάτια μου παρακολουθώντας την πολύ ενδιαφέρουσα ταινία του Lone Scherfig "An Education".

Μια ταινία που για τους αφελείς θα μπορούσε να τύχει του χαρακτηρισμού "ρομαντική", τη λέω ανθρώπινη και σύγχρονη, παρά το γεγονός ότι μας μεταφέρει στην Αγγλία του '60, μέσα από πολύ όμορφη φωτογραφία και αισθητική, και παρά το γεγονός ότι πραγματεύεται εν μέρει τον έρωτα. Εν μέρει διότι ο έρωτας λειτουργεί κι εδώ, όπως και αλλού με την ίδια πρωτόγονη βία. Ως μέσο επίτευξης προσωπικών στόχων κι ονείρων.

Είναι φορές που τα μεγαλύτερα μαθήματα δεν προέρχονται ούτε από την γνώση, ως απόρροια της εκπαίδευσης, ούτε από την συνειδητότητα, ως αποτέλεσμα της νουθεσίας, ούτε από τη διαίσθηση, ως αναλαμπή του συναισθηματικού κόσμου. Προέρχονται από τη δράση, ως τρόπο διαμόρφωσης ήθους, χαρακτήρα. Είναι πάλι φορές που το να καταλήξεις σε ένα συμπέρασμα για την πορεία των επιδιώξεων και της ζωής σου, πρέπει οπωσδήποτε να παρακούσεις τις συμβουλές αυτών που "ξέρουν" και να διαπιστώσεις από πρώτο χέρι ότι αυτό που λογάριαζες για σωστό, μπορεί τελικά να ήταν και απολύτως λάθος. Μια κάποια εκπαίδευση, κοντολογίς.

π.σ. η ταινία αγαπητέ επίδοξε λήπτη της μινιμάλ κριτικής (όπου μινιμάλ εδώ το τιποτένιο) δεν είναι προσεχώς, έχει ήδη προβληθεί, μπορείς όμως ωραιότατα να την ψάξεις, και μην προκαταβάλλεις τον εαυτό σου αρνητικά επειδή δεν είσαι αισθηματίας. Είπαμε δεν είναι ρομαντική.

Κατηγορία για υπεξαιρέσεις από πρύτανη του Α.Π.Θ.

αυτούσιο από εδώ

Ελεύθερος χωρίς περιοριστικούς όρους αφέθηκε μετά την απολογία του ο τέως πρύτανης του ΑΠΘ, Γιάννης Αντωνόπουλος, ο οποίος κατηγορείται μαζί με διοικητικούς υπαλλήλους και μέλη επιτροπών του πανεπιστημίου για την υπεξαίρεση 10 εκατομμυρίων λίτρων πετρελαίου συνολικής αξίας άνω των επτά εκατ. ευρώ. Κατά τη διάρκεια της απολογίας του στον Β' ειδικό ανακριτή αρνήθηκε τις κατηγορίες και φέρεται πως υποστήριξε ότι δεν ήταν δυνατό να εποπτεύει την πλήρωση και την εκκένωση των δεξαμενών, κατά τη διάρκεια της θητείας του.

Οι κατηγορούμενοι φέρονται ως ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί στο οικονομικό σκάνδαλο, που αποκάλυψε η Ένορκη Διοικητική Εξέταση του πανεπιστημίου και κίνησε την έναρξη της ποινικής διαδικασίας.

Το πόρισμα της εξέτασης διαβιβάστηκε στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης τον περασμένο Οκτώβριο και ο εισαγγελέας Πρωτοδικών, Ευάγγελος Μαδεμλής, άσκησε ποινικές διώξεις σε βαθμό κακουργήματος, κατά παντός υπευθύνου, για: "υπεξαίρεση σε βάρος Νομικού Προσώπου Δημοσίου Δικαίου με όφελος που υπερβαίνει τις 150.000 ευρώ", "άμεση συνέργεια" στην παραπάνω πράξη, "ψευδή βεβαίωση με σκοπό το παράνομο όφελος και συνολική ζημιά άνω των 73.000 ευρώ" και "Ηθική αυτουργία" στην παραπάνω πράξη. Και σε βαθμό πλημμελήματος για: "Απλή ψευδή βεβαίωση" και την "ηθική αυτουργία" στην προηγούμενη πράξη.

Η ΕΔΕ που διενήργησε η καθηγήτρια Νομικής, Καλλιόπη Μακρίδου, κατέδειξε ότι η υπεξαίρεση τελούνταν μεθοδικά από το 1999 ως τον Απρίλιο του 2004, "με έξαρση την περίοδο θέρμανσης 2003-2004", οπότε παραδόθηκε η τελευταία παραγγελία πετρελαίου στο πανεπιστήμιο.

Μετά απ' αυτή, η πανεπιστημιούπολη άρχισε να θερμαίνεται με φυσικό αέριο κι έτσι προέκυψε η ανάγκη εκκένωσης των δεξαμενών πετρελαίου, κυρίως για λόγους ασφαλείας. Τότε αποκαλύφθηκε ότι οι δεξαμενές συνολικής χωρητικότητας 200.000 λίτρων ήταν σχεδόν άδειες, ενώ σύμφωνα με τα τιμολόγια έπρεπε να ήταν γεμάτες.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Το σχόλιο δεν αφορά ούτε στην ευστάθεια της κατηγορίας, ούτε στο τραγελαφικό του περιεχομένου της, ούτε στην ιδιότητα μερικών φερομένων ως κατηγορουμένων ως εχόντων υψηλών θέσεων στην πανεπιστημιακή κλίκα. Είναι περισσότερο ανθρώπινο, απλό. Αναλαμβάνεις την υποχρέωση να διαφυλάξεις έναν κοινωνικό χώρο μεγάλης εμβέλειας και ποικίλης δραστηριότητας, που περνάει οπωσδήποτε από τις δυνάμεις και τις δυνατότητές σου να αναπτυχθεί ενεργητικά στο έπακρο, έχεις το λειτουργικό αυτό δικαιώμα να είσαι ο κρίκος ανάμεσα σε αυτούς και σε εμάς, και αφήνεις το όνομά σου να μπλεχτεί έστω, ακόμη κι αν αποδειχθεί η μη εμπλοκή σου εκ των υστέρων σε μια τέτοια γελοιότητα? Από κει βρήκες να (αφήσεις) να τα αρπάξουν? Ή ήσουν εξαιρετικά απασχολημένος να τρέχεις σε παντός είδους εκδηλώσεις που δεν μερίμνησες ποτέ μα ποτέ για το τι κατάσταση βιώνει ένας φοιτητής τις χειμωνιάτικες πρωινές ώρες σε μια κωλοσχολή που δεν καταφέρνει να είναι καν ενδιαφέρουσα, παρά το τεράστιο αντικείμενο της?

υγ. Έχει πλάκα να διαβάζεις στην εφημερίδα για τους καθηγητές σου. Έχει πολλή πλάκα.

Ο Τσαγκαρουσιάνος στη Lifo για τις κοινωνικές ομάδες παντός είδους

Οι βιαστικοί άνθρωποι, όπως του λόγου μου, έχουν ένα κακό συνήθειο όταν διαβάζουν άρθρα, δοκίμια, κείμενα, ημερολόγια. Προτεραιότητα έχουν οι λέξεις καθεαυτές και κατόπιν αναζητείται το όνομα του συντάκτη. Ανοίγω την τελευταία Lifo και διαβάζω τις λέξεις ενός ανθρώπου, οι απόψεις του οποίου με βρίσκουν εκπληκτικά σύμφωνη. Αφού διαβάσω με ενδιαφέρον τα όσα υποστηρίζει, αναζητώ στην υπογραφή το όνομά του, μα το βρίσκω στην αρχή. Σωστά, ποιος άλλος? Στάθης Τσαγκαρουσιάνος, δεν έχεις διαβάσει πολλά κείμενά του, μα τον ξέρεις από το Symbol. Και από κάποιους προλόγους του στις εκδόσεις του. Και σκέφτεσαι τα άτομα με τα οποία θα ήθελες να το μοιραστείς και γελαστά μαντεύεις τις αντιδράσεις του καθενός ξεχωριστά. Το λοιπόν:



Η Δ. μου θα με χαρακτηρίσει απαισιόδοξη και μη μαχητική, μα είναι βαθύτερη ρεαλιστική θεώρηση πως οι μεγαλύτερες καινοτόμες ιδέες πλειοψηφικά δεν προήλθαν ούτε από την ομάδα, ούτε από διοικητικό συμβούλιο, ούτε από τη σκεπτόμενη(;) μάζα, μα από τον έναν που προίστατο ή απόσχιτο από αυτήν. Η ομάδα απλώς παρέχει άλλοτε το έρεισμα κι άλλοτε την επικάλυψη. Μέχρι στιγμής.

Η Μαλβίνα και ο Βλάσης στους Πρωταγωνιστές του Θεοδωράκη

ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

Η Μαλβίνα, ο Βλάσης και η πρώτη τηλεοπτική δεκαετία της ζωής μας

Στη Μαλβίνα Κάραλη και τον Βλάση Μπονάτσο είναι αφιερωμένοι οι «Πρωταγωνιστές» που θα προβληθούν την Κυριακή 25 Οκτωβρίου, στις 23:30 στο MEGA.
Με αφορμή τα 20 χρόνια MEGA, οι «Πρωταγωνιστές» επιλέγουν δύο πρόσωπα που έβαλαν την υπογραφή τους στα '90'ς.
Στον Σταύρο Θεοδωράκη μιλούν για τον Βλάση Μπονάτσο, η σύζυγός του Μάρθα Κουτουμάνου και οι φίλοι του, ο αρχισυντάκτης της "Athens Voice" Γιάννης Νένες, ο μουσικός Γιώργος Στεφανάκης, ο ηθοποιός Σπύρος Παπαδόπουλος και η «Μπονάτσα» του, Ισαβέλλα Βλασιάδου.
Για τη Μαλβίνα Κάραλη μιλούν η κόρη της Μαριανίνα Πάτσα, η κολλητή της φίλη Αλίκη Γαλανάκη και ο Γιάννης Νένες με την οποία επίσης είχε συνεργαστεί.

Μεγάλη η έκπληξή και η ανυπομονησία όταν διάβασα την παραπάνω περίληψη, αμέτρητες εξάλλου οι φορές που έχω αναρωτηθεί (και δεν έχω τα πρωτεία) γιατί δε γίνονται αφιερώματα σε πρόσωπα που αναμφισβήτητα στιγμάτισαν με την ευνοική του όρου έννοια τα τηλεοπτικά και όχι μόνο του τόπου αυτού με τη δουλειά και την εν γένει κοινωνική ζωή τους, πρόσωπα όπως η Μαλβίνα Κάραλη ή ο Φρέντυ Γερμανός. Ίσως όμως η αναφορά στα πρόσωπα αυτά να μην είναι διαρκής, διότι έτσι επιτυγχάνεται η μη υπερκατανάλωση της δημόσιας εικόνας τους και δε στηλιτεύεται ο προσωπικός τους χώρος, όπως συνηθίζεται για κάθε κατηγορίας δημοσίων προσώπων από δημοσιογραφίσκους-παύλα-τηλεπαρουσιαστές της ιδιωτικής τηλεόρασης. Θετική η παρουσίαση μιας πτυχής της ζωής των εν λόγω προσώπων από το Σταύρο Θεοδωράκη, ο οποίος είναι αλήθεια ότι εκ πρώτης όψεως προκαλεί έναν φυσικό εκνευρισμό, ωστόσο έχει καθιερωθεί με τα ρεπορτάζ του-ελαφριά τω όντι, ωστόσο πρωτότυπα και μερικές φορές ανατρεπτικά. Επειδή δε δύναμαι να σχολιάσω ή έστω να εκφέρω γνώμη για τα δύο αναφερθέντα πρόσωπα, θα ήθελα να παραθέσω ένα βίντεο που συγκαταλέγεται στα αγαπημένα μου, στο οποίο αυτό το ιερό-γυναίκα-τέρας απλώς σαγηνεύει.



Στους "Πρωταγωνιστές" του Μεγάλου Καναλιού
Στις 25/10
Στις 11.30 μμ