Ιθάκη, το μεγάλο ταξίδι

Καμιά φορά, η ιδιότητα του φοιτητή ορισμένης σχολής σου δίνει το βήμα να ανοίξεις μια πόρτα ενίοτε σκουριασμένη η σκονισμένη, που μέσα της κρύβει μικρά θαύματα. H "ποινική μεταχείριση του εξαρτημένου δράστη" η εργασία που αναλάβατε με μερικά ακόμη τρελά παιδάκια στην ποινολογία, μια επίσκεψη στην "Ιθάκη" σου επεφύλασσε η συνέχεια.

Η πρώτη πληροφορία που λάβαμε, στην είσοδό μας στο οίκημα, ήταν πως δεν επιτρέπεται η είσοδος χωρίς ειδική άδεια ούτε καν για επισκέψεις των συγγενών των μελών. Προχωρήσαμε στην κεντρική είσοδο ενός κτιρίου, από όπου μας παρέλαβε ο Παναγιώτης για μας ξεναγήσει στο χώρο. Πολύ αργότερα αντιλήφθηκα, ότι επρόκειτο για ένα από τα παλαιότερα μέλη της κοινότητας, και όχι για κάποιον υπεύθυνο του προσωπικού. Συμπέρασμα, πως οι ετικέτες αναπόφευκτα στιγματίζουν, εκεί που η επικοινωνία και η προσέγγιση αναιρούν μια προκατηλημένη εικόνα.
Αρχίσαμε την ξενάγηση στους χώρους των εκπαιδευτικών και ψυχαγωγικών δραστηριοτήτων. Στην κοινότητα λειτουργεί κανονικό σχολείο, γυμνάσιο και λύκειο, με δυνατότητα προετοιμασίας για τις πανελλαδικές, το οποίο είναι υποχρεωτικό για όσα μέλη επιθυμούν να πάρουν το απολυτήριό τους. Οι απογευματινές δραστηριότητες περιλαμβάνουν θεατρική ομάδα, ομάδα κρουστών με δυνατή παρουσία στο συναυλιακό χώρο, εικαστικά, ποδόσφαιρο, μπάσκετ, τζούντο, όλες ομάδες που συμμετέχουν κανονικά στα πρωταθλήματα της χώρας.
Στη συνέχεια, περάσαμε από το τυπογραφείο που λειτουργεί στην κοινότητα, με την επωνυμία "Σχήμα και Χρώμα", ένα από τα πιο παραγωγικά και ανταγωνιστικά τυπογραφεία της Βορείου Ελλάδος. Οι συνθήκες είναι επαγγελματικές και η φιλοσοφία της λειτουργίας του είναι αφενός η συγκέντρωση εσόδων για την υποστήριξη της κοινότητας και αφετέρου η μαθητεία σε αυτό μελών που ολοκληρώνουν το θεραπευτικό πρόγραμμα, ώστε μέσα από την εργασία τους αυτή να είναι σε θέση να ενταχθούν ομαλότερα στην κοινωνία αργότερα και να έχουν το σθένος και ίσως την τεχνογνωσία να αιτηθούν για μια θέση εργασίας. Ανάλογη είναι και η λειτουργία του εργαστηρίου κεραμικής, του ξυλουργείου, των καλλιεργειών. Σε κάθε ένα από τα παραπάνω παραγωγικά έργα, το μέλος της κοινότητας μαθαίνει να αντιλαμβάνεται συνειδητά πως είναι σε θέση να περατώσει σηματικές δουλειές στη διάρκεται της μέρας, χωρίς να περιστρέφεται το μυαλό του συνεχώς γύρω από τη χρήση. Λειτουργούν, δίχως άλλο, σαν εργασιοθεραπεία.
Σειρά στην ξενάγησή μας, είχε η συζήτηση με μια ψυχολόγο,τη Νεκταρία, που μας ενημέρωσε για όλο το πρόγραμμα της κοινότητας και τις δυνατότητες που παρέχει. Πρώτα από όλα, η ζωή στην κοινότητα-σπίτι όπως συχνά το αποκαλούσε τόσο ο Παναγιώτης όσο και η Νεκταρία, περνά από διάφορες φάσεις, κάθε μία από τις οποίες περικλύει διαφορετικό αριθμό δυσκολιών και προκλήσεων. Καταρχήν, απαραίτητη προυπόθεση για τη διαμονή ως μέλος στην "Ιθάκη", είναι η παρακολούθηση και οι συζητήσεις στα γραφεία που βρίσκονται στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και λειτουργούν ως προστάδιο, ώστε να μην πελαγώσει το άτομο εισερχόμενο στην Ιθάκη. Σε δεύτερο στάδιο, αρχίζει η διαδικασία της απεξάρτησης στο χώρο της "Ιθάκης". Το άτομο τις πρώτες μέρες είναι απλός παρατηρητής της διαμονής εκεί μέσα, του προγράμματος, των συζητήσεων, ώστε να αποφασίσει αν το θεραπευτικό πρόγραμμα που προτείνεται τον ενδιαφέρει ή όχι. Στη συνέχεια, περνά στην φάση του δόκιμου μέλους, στο οποίο τα συμπτώματα του στερητικού συνδρόμου έχουν αρχίσει να υποχωρούν, ωστόσο χρειάζεται μια καθοδήγηση και παροχή βοηθείας από ενα παλαιότερο μέλος που αναλαμβάνει την προστασία του. Πολλές στιγμές, ο τρόπος λειτουργίας της κοινότητας μου έφερε στο νου τη λειτουργία της κατασκήνωσης, και ο θεσμός αυτός της προστασίας, δίχως άλλο, τα μανιτού. Μετά την επιτυχημένη πορεία στη φάση αυτή, το άτομο διέρχεται στη φάση του νέου μέλους, το οποίο αναλαμβάνει κάποιες δραστηριότητες σημαντικές για το τρέξιμο του προγράμματος, εργάζεται, παρακολουθεί δραστηριότητες και συμμετέχει ενεργά στις συζητήσεις. Τελικό στάδιο είναι εκείνο του παλιού μέλους, που αναλαμβάνει ρυθμιστικές και συντονιστικές αρμοδιότητες και έχει στην προστασία του και τον έλεγχό του τα νεότερα μέλη. Ρωτάμε να μάθουμε πως γίνεται η μεταπήδηση από το ένα στάδιο στο άλλο και μαθαίνουμε το εξής ενδιαφέρον. Το ίδιο το άτομο αντιλαμβάνεται πως είναι έτοιμο να προχωρήσει παραπέρα και ότι είναι πιο υπεύθυνο. Ωστόσο, ζητάει να το υποδεχτούν οι παρέες του επόμενου σταδίου, και μόνο κατόπιν αδείας τους γίνεται αυτό εφικτό. Ωστόσο, οι παρέες ενδέχεται να του επισημάνουν τις όποιες αδυναμίες του και και να του εφιστήσουν την προσοχή στα πράγματα που είναι απαραίτητο να διορθώσει μέχρι να μπορέσουν να τον υποδεχτούν. Ως προς τις εξόδους και τις επαφές με συγγενικά πρόσωπα, αυτές ξεκινούν σε αραιά διαστήματα και όσο προχωρά το μέλος αυξάνονται.
Το συνολικό πρόγραμμα έχει διάρκεια 12 μήνες περίπου, και μετά το διάστημα αυτό, το άτομο περνά πλέον στη διαδικασία της επανένταξης, στην κοινωνία φυσικά. Στο στάδιο αυτό το άτομο είτε παραμένει στον ξενώνα της κοινότητας πληρώνοντας ένα μικρό ποσό, είτε μπορεί να ζει κανονικά στο σπίτι του και να επισκέπτεται τα προγράμματα και τις δραστηριότητες που τον αφορούν. Μετά την ολοκλήρωση και αυτής της διαδικασίας το άτομο πλέον αποφοιτά από το κέντρο και μπορεί να εισχωρήσει στην κοινωνική ζωή με θετικά βήματα.


Η κοινότητα, λειτουργεί, δυνάμει τριών βασικών αυστηρά απαράβατων αρχών. Πρώτον, αποκλείεται η χρήση οποιονδήποτε ουσιών, συμπεριλαμβανόμενες σε αυτές και υποκαταστάτων, τύπου μεθαδόνης, καθώς το πρόγραμμα καθ' όλα "στεγνό", εγγυάται την ασφάλεια στα μέλη του. Πρέπει, δηλαδή, να είναι βέβαιο το κάθε μέλος, πως μέσα στην κοινότητα είναι προστατευμένο, δεν κινδυνεύει από τυχόν παραβάτες να ξανακυλήσει. Δεύτερον, απαγορεύεται η άσκηση βίας είτε σωματικής είτε λεκτικής. Αυτό έχει μια πολύ βασική λειτουργία. Συγκεκριμένα, η εξάρτηση από ουσίες χαρακτηρίζεται ακριβώς από μια ακατανίκητη επιθυμία να εκπληρωθεί η ανάγκη μου αμέσως χωρίς να λαμβάνω τίποτε και κανέναν υπόψιν. Μέσα από τη μη άσκηση βίας, τα άτομα μαθαίνουν να συγκρατούν τα συναισθήματα οργής και θυμού που τους καταβάλλουν, να τα γράφουν σε ένα χαρτί το οποίο ρίχουν σε ένα κιβώτιο, ώστε να παίρνουν μια απόσταση χρονική και συναισθηματική από αυτά, και στο τέλος της ημέρας να διαβάζονται τα χαρτιά και να συζητάται το κάθε πρόβλημα. Τρίτον, απαγορεύεται η ανάπτυξη σεξουαλικών σχέσεων μεταξύ των μελών, καθώς συναισθήματα όπως ο έρωτας, κρίνονται ότι στερούν από το άτομο την ορθή και αντικειμενική κρίση,η οποία είναι μια λειτουργική διαδικασία μέσα στην κοινότητα. Δηλαδή, ο καθένας μπορεί να σχολιάσει και να προσπαθήσει να επισημάνει στον άλλο τη λάθος συμπεριφορά του, με επιθυμία να βοηθήσει τον άλλον να την συνειδητοποιήσει και να την αποβάλλει. Στα μέλη, ακόμη, προσφέρεται η δυνατότητα συζητήσεων, μέσω των οποίων συνειδητοποιούν ότι έχουν ένα παρόν διαφορετικό αυτή τη στιγμή από ότι έχουν ζήσει, έχουν ένα μέλλον γεμάτο ελπίδα, ένα μέλλον που μπορεί να αλλάξει, κι έχουν κι ένα παρελθόν που επίσης μπορεί να αλλάξει. Αυτό γίνεται φανερό στην πράξη, όταν στα μέλη ζητείται να γράψουν το βιογραφικό τους με την είσοδο και με την έξοδό τους από την κοινότητα. Τα ίδια γεγονότα χαρακτηρίζονται από διαφορετική οπτική γωνία.
Ρωτάω τον Παναγιώτη κάτι για το πρόγραμμα και τον παρατηρώ καθώς μου μιλάει. Είναι ένα παλικάρι νέο, υπό άλλες συνθήκες θα το έλεγες και τραβηχτικό, που μιλάει πολύ ήρεμα και καθαρά, έχει ένα επίπεδο και αυτό γίνεται αντιληπτό από το λεξιλόγιό του, μιλάει για την κοινότητα σα να μιλάει για την οικογένειά του, και μου βγάζει μια ζεστασιά. Χρησιμοποιεί τη φράση "είναι ξανά παιδιά, είναι σα μωρά που χρειάζονται ένα παραμύθι πριν κοιμηθούν, κι έτσι γίνεται, αν κάποιος θέλει να του διαβάσουν κάτι πριν κοιμηθεί, αυτό θα γίνει".
Βγαίνουμε με ένα φίλο μου έξω και περιμένουμε τις φίλες μας για να αποχωρήσουμε. Κοιτάμε όλα τα μέλη της κοινότητας που βρίσκονται στο διάλειμμά τους και ένας από αυτούς μας πλησιάζει. "Τώρα θα φύγετε?" ρωτάει, και στα μάτια του βλέπω την ανυπομονησία. "Ναι", του απαντάμε και ο φίλος μου συμπληρώνει "μια χαρά είστε εδώ. Τα περίμενα πολύ διαφορετικά τα πράγματα, πιο αφημένα από το κράτος. Καθόλου τραγικά." "Ίσα ίσα", πετάγομαι και ο τύπος γνέφει καταφατικά.



Η "Ιθάκη" υπάγεται στο ΚΕ.Θ.Ε.Α., αν και ιδρύθηκε πριν από αυτό και συγκεκριμένα το 1983 αν δεν κάνω λάθος. Είναι το πρώτο κέντρο απεξάρτησης της Ελλάδος, λειτουργεί ως στεγνό θεραπευτικό ίδρυμα, και κλείνει στις φτερούγες της μια κοινότητα αυτοσυντηρούμενη και χρηματοδοτούμενη από το κράτος 70 ατόμων, που αποφάσισαν να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους και να αντικαταστήσουν το "φοβάμαι" και το "πεθαίνω" με το "εμπιστεύομαι" και το "ζω".



Η εργασία πάει πολύ καλά, κουκούρια μου. Δεν πίστευα ότι θα το λεγα, αλλά χαίρομαι που την αναλάβαμε, οι Three wishes και ο Νταρντανιάν.

Worldwide Day against AIDS

Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS

Σαν σήμερα το 1988 καθιερώθηκε η 1 του Δεκέμβρη ως η παγκόσμια ημέρα κατά της νόσου που έχει λειτουργήσει συχνά ως αφορμή στερεοτυπικών αντιδράσεων και στιγματισμού συνανθρώπων που επλήγησαν από αυτήν. Στόχος κάθε καμπάνιας ανά τον πλανήτη δεν είναι απλώς η ευαισθητοποίηση του κόσμου και η ενημέρωση για τους κινδύνους που ελλοχεύουν. Γνωστά αυτά και μετά της πολλής επαναλήψεως φτάνουν ίσως σε ώτα μη ακουόντων. Το μήνυμα είναι ένα και αναπτύσσεται προς δύο κατευθύνσεις, προφύλαξη ανελιπώς και εξετάσεις τακτικά. Δεν είναι άλλωστε τραγικό που η πλειοψηφία των πασχόντων παραδέχεται ότι ήξερε αλλά αγνόησε? Δεν είναι θέμα τύχης.

Οδηγώ κι αδιαφορώ

παραθέτω αυτούσιο από τη σελίδα του δημοσιογράφου της "Ε" Χρήστο Μιχαηλίδη.

Μια τολμηρή διαφημιστική καμπάνια

ΣΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ της ενασχόλησής μας με τα τροχαία ατυχήματα, στα οποία η χωρα μας δυστυχως είναι από τις πρώτες, θα δούμε σήμερα πως, σε μία χώρα, συγκεκριμένα στη Λετονία, μιά δημιουργική, τολμηρή αλλά και αρκετά αμεφιλεγόμενη διαφημιστική εκστρατεία κατάφερε, σε αρκετά μεγάλο βαθμό, να πετύχει αυτό που όλοι συμφωνούν ότι πρέπει να γίνει, αλλά και όλοι ξέρουν πόσο δύσκολο είναι: Νά αλλάξουμε νοοτροπία. Ή, πιο ωμά ακόμα: Νά αλλάξουμε μυαλά!
Η ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΗ εταιρεία Mooz!, έπεισε με την δική της τολμηρή προσέγγιση στο θέμα των τροχαίων, την κυβέρνηση, να της αναθέσει τη συγκεκεριμένη καμπάνια. Βασικός «στόχος», ήταν οι οδηγοί, κυρίως άνδρες, ηλικίας 20-35 ετών, που ανήκουν, σύμφωνα με έρευνες, στην ομάδα «άμεσου κινδύνου», με τις υπερβολικές ταχύτητες που αναπτύσσουν, την επιθετική συμπεριφορά που αναπτύσσουν στο οδήγημα, και την αλαζονεία που έχουν για τις ικανότητές τους, αφού τα περισσότερα θανατηφόρα τροχαία προκαλούνται με ευθύνη ανθρωπων που πίστευαν ότι είναι οι καλύτεροι οδηγοί στον κόσμο, εννοώντας με αυτό, ότι ήταν ... περίπου Σούμαχερ.
Η ΔΙΑΦΗΜΗΣΗ που βγηκε τελικά, και που προκάλεσε αρκετές συζητήσεις, δεν ηταν από αυτές τις «διδασκαλικού τύπου», όπου πάντα κάποιος σου κουνάει επιδεικτικά το δαχτυλο και σου λέει «μή τρέχεις». Η Mooz!, εκτός από την υπερβολική ταχύτητα, επικέντρωσε την προσοχή της και σε ένα άλλο θέμα: την σοβαρή έλλειψη οργάνων για μεταμοσχεύσεις. Και τί έκανε, λοιπόν; Αντί κάποιου ενημερωτικού εντύπου, δημιουργήθηκε ένα Πιστοποιητικό Δωρεάς Οργάνων το οποίο λάμβαναν οι οδηγοί κατευθείαν από την αστυνομία.
ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ, όσοι υπερέβαιναν το όριο ταχύτητας (και κανονικά θα έπρεπε να λάβουν κλήση), αναγκάζονταν από την αστυνομία να υπογράψουν το πιστοποιητικό με το οποίο δήλωναν διατεθειμένοι να γίνουν δωρητές οργάνων! Το αποτέλεσμα ήταν ο αριθμός των θυμάτων από τροχαία, μέσα σε έναν χρόνο, να μειωθεί κατά 29%, και ταυτόχρονα να σημειωθεί και σημαντική αύξηση, κατα 39% στην, έστω και δι’ αυτού του τρόπου, δωρεά οργάνων. Μπορεί, λοιπόν, οι οδηγοί να μην θυμόνταν ένα οποιοδήποτε διαφημιστικό, όμως δεν θα μπορούσαν να ξεχάσουν ποτέ την ημέρα που, άθελά τους, έγιναν δωρητές οργάνων...

Το Συμβόλαιο

Η ΗΜΕΡΑ εκείνη, είναι όταν, έπειτα από κάποια σοβαρή παράβασή τους, υποχρεούνται να υπογράψουν το παρακάτω Πιστοποιητικό Δωρητή Οργάνων:
«Υπάρχουν άνθρωποι που θα έδιναν τα πάντα για να βρίσκονται στη θέση σου, και εάν βρίσκονταν, δεν θα έπαιζαν ποτέ με τη ζωή τους. ΣΚΕΨΟΥ!Εγώ ο/η , ____ _____. Εφόσον έχω την τάση να υπερβαίνω το όριο ταχύτητας στο δρόμο και/ή να οδηγώ επιθετικά, με το παρόν δηλώνω ότι η ζωή μου δεν είναι πρώτης προτεραιότητας για μένα και ευχαρίστως θα την αποχωριζόμουν. Έχοντας σώας τας φρένας, κατανοώ ότι αργά ή γρήγορα θα εμπλακώ σε ατύχημα και αφού αυτό συμβεί, αφήνω την καρδιά μου, τα νεφρά μου και όποια άλλα όργανα του σώματός μου δεν καταστραφούν από το ατύχημα, σε εκείνους που τα χρειάζονται πραγματικά.
Επίσης, ζητώ εκ των προτέρων να με συγχωρέσουν οι άνθρωποι και τα αγαπημένα πρόσωπα εκείνων για τους οποίους είμαι εγώ υπεύθυνος για το θάνατο ή την αναπηρία, εξαιτίας ατυχήματος.__, _______, 200_.Υπογραφή __________.»

Παύλος Παυλίδης και b-Movies στο Μύλο

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: ΜΥΛΟΣ STAGE
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 28 & ΣΑΒΒΑΤΟ 29 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

Ο Παύλος Παυλίδης, ο “ηγέτης” του συγκροτήματος των «Ξύλινων Σπαθιών» έπειτα από 15 χρόνια δημιουργίας κι επιτυχιών με τα « Ξύλινα Σπαθιά» και την προσωπική του μπάντα, ξεκινά μια νέα περίοδο στην καλλιτεχνική του πορεία. Το τελευταίο ζωντανά ηχογραφημένο διπλό c.d του στο Θέατρο Απόλλων της Σύρου ολοκληρώνει έναν κύκλο δουλειάς και ταυτόχρονα ανοίγει μια καινούρια σελίδα στις μουσικές αναζητήσεις του Παύλου Παυλίδη.
Με αυτό το νέο c.d στις αποσκευές του, με όλα τα γνωστά και αγαπημένα του τραγούδια αλλά και εντελώς νέο ακυοφόρητο υλικό θα βρεθεί για δύο βραδιές στο ατμοσφαιρικό και ανανεωμένο club του Μύλου, στο Stage την Παρασκευή 28 και το Σάββατο 29 Νοεμβρίου.

Το άνωθεν ως η ανακοίνωση από το σάιτ του Μύλου. Η δική μου προτροπή και διαπίστωση, όταν ακούς τον κ. Παυλίδη, ειδικά στα δύο τελευταία του σολο άλμπουμ, νιώθεις δίχως άλλο σα να βρίσκεσαι στο βυθό και ανακαλύπτεις ήχους πρωτάκουστους και εύθραυστους παρατηρώντας περίεργες λάμψεις. Καλήν ακρόασην!

(Πληροφορήθηκα ότι η προπώληση γίνεται στα metropolis έναντι των 15E)

Τα όνειρα των εραστών δε σβήνουν

Τη μέρα αυτή που διάλεξα εδώ μπροστά σας να σταθώ τραγούδια και μισόλογα στο φως να καταθέσω ο καιρός είναι μουντός, χειμώνιασε απότομα, όχι απρόσμενα βέβαια. Είναι που οι μέρες αυτές πάντοτε συνοδεύονται από μια απόκοσμη, ολίγον θολερή ατμόσφαιρα, ίσα να νιώσεις την ανάγκη να ζεστάνεις το μέσα σου. Δε γίνεται να ακούσει κανείς αυτό το κομμάτι χωρίς να μείνει τουλάχιστον κατά τη διάρκεια του με το στόμα κλειστό και τα μάτια στραμμένα χάμω. Πως πήρα τέτοια απόφαση δεν ξέρω αν θα αντέξω η μέρα αυτή θυμίζει μακελειό. Η άλλη πάλι, αυτή της Τετάρτης λέω, θύμιζε κάτι από νέα παιδιά που έχουν ανάγκη να νιώσουν μέλη μιας συσπειρωμένης κοινότητας που έχει θέσει ένα στόχο-πλαίσιο, μιας οργάνωσης που θα προσπορίζει τα απαραίτητα εφόδια, ιδέες, προγράμματα για να οδεύσει προς το στόχο αυτό, μια παράταξη που θα καλύπτει και το ψυχολογικό φάσμα της ισχύος εν τη ενώσει. Νοέμβρης ήταν η χρονιά και δω γινόταν του χαμού με χειροκροτήματα να ακολουθούν προτάσεις κενού, συνθήματα να επισκιάζουν επειχειρήματα, το "απάντησα ήδη" να έχει γίνει η καραμέλα του κάθε -ίτη, η ντροπή να βαραίνει εντός εναλλάξ τις πλευρές, γιατί αν η κατάθεση στεφάνου από τον ένα είναι άξια για φτύσιμο όταν συνοδεύετεαι από συνθήματα του τύπου "-αρα **** τον τσε γκεβαρα", άλλο τόσο ασυλλόγιστη είναι η προσπάθεια να μποιγκοτάρεις μια κατάθεση στεφάνου από τον οποιοδήποτε. Εγώ ήμουν 19-μόλις-κι αυτή 73 και η ανατριχίλα ενός γεμάτου αμφιθέατρου με 20άρηδες που τονίζουν πόσο επίκαιρα είναι τα αιτήματα του πολυτεχνείου και πόσο ανεφάρμοστα παραμένουν σε πολλούς τομείς στην πράξη κατακλύζει τη συνείδηση του καθενός. Πώς μπορείτε να μιλάτε για παιδεία όταν τα πτυχία με τις μεθόδους που λανσάρετε θα είναι πτυχία μισά, ανεπίδεκτα εξασφαλισμένης επαγγελματικής σταδιοδρομίας, πώς μπορείτε να επικαλείστε το ψωμί όταν οι στατιστικές μας βγάζουν ως την πρώτη γενιά που θα ζήσει χειρότερα από τους γονείς της, πως διανοείστε να αναφέρετε την ελευθερία όταν αυτή υφίσταται σε πολύ συγκεκριμένα τμήματα της γης ως κατάσταση και ενίοτε σε αυτά υφίσταται ως εξωτερική ελευθερία μοναχά. Μα έχει ο καιρός γυρίσματα και οι νέοι τουλάχιστον σα να γραντζουνιούνται αργά και σταθερά από την απραξία, σα να μην τους αρέσει η ταμπέλα του 'μπα' που τους έχουν προσάψει οι μεγαλύτερες γενιές. Μεγάλωσαν κι οι φίλοι μου στα κόμματα γαντζώθηκαν κι εγώ δεν ξέρω τι να πω γιατί το κάθε τους επιχείρημα αντικρούει σθεναρά το επόμενο. Υποστηρίζουν ένα πλαίσιο, για να το αναιρέσουν στα επόμενα λόγια με την επιφύλαξη ότι 'εμείς δεν είμαστε απόλυτοι και το συζητάμε'. Τότε ποια είναι η θέση σου φίλτατε? Το ίδωμεν? Υποστηρίζουν την μη πρακτικοποιημένη γνώση, την κατάργηση των εμβαθύνσεων που μας βγαζουν τάχα-μου-δήθεν στείρους επιστήμονες της πράξης, με την επιφύλαξη της επιλογής μιας κατεύθυνσης ειδικότητας. Με άλλα λόγια, καταργούμε το σύνολο των ειδικοτήτων και σου προσφέρουμε την επιλογή μίας. Συγνώμη, αλλά στο δικό μου κουρκουτιασμένο μυαλό αυτό ισοδυναμεί με ειδίκευση στο τετράγωνο. Η απόσταση μας έσωσε μα οι θύμησες πληγώνουνε και λέμε σα βρισκόμαστε τα ίδια και τα ίδια και στη λαχτάρα μας να αποφύγουμε τα παλιά λάθη και να δώσουμε ορμή στο νέο και αποτελεσματικό δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Δεν κοιτάμε την εποχή, μα το σύνθημα, δεν ηρωποιούμε τα αιτήματα, μα τα πρόσωπα, κατεβαίνουμε σε πορεία για τη 'δωρεάν εκπαίδευση' και την επομένη τα σκάμε για να βγάλουμε δίπλωμα. Μα νιώθω σα μικρό παιδί που πάλι το μαλώσανε και του λένε ότι μιλάει γενικά και αόριστα κι ότι έξω από το χορό πολλά τραγούδια λέγονται. Και πού να λέγονται τα τραγούδια μάγκα μου? 19 Νοέμβρηδες μου βάρυναν την πλάτη σημαίες και γαρύφαλλα εμπόριο κι απάτη και λόγοι επισήμων στο κενό. Η επέτειος του πολυτεχνείου δεν είναι γιορτή. Πόσο μάλλον αφορμή για να πλακώνονται σε ένα αμφιθέατρο με υβριστικά σχόλια τρεις παρατάξεις. Ενωτικός δεν ήταν ο λόγος του πολυτεχνείου? Μια γροθιά στο κατεστημένο δεν ήταν?

..Κρατάω το στόμα μου κλειστό τα χείλη μου ματώσανε κι αυτοί που μας προδώσανε ανέραστοι να μείνουν κουφάλες δεν ξοφλήσαμε αυτό έχω μόνο να τους πω τα όνειρα των εραστών δε σβήνουν..

Επιφυλάσσομαι με νεότερα!

Κατατέθηκε ή θα κατατεθεί στη Βουλή, σύμφωνα με ρεπορτάζ του Βήματος, η κοινοτική οδηγία η οποία καλεί την ελληνική ποινική νομοθεσία ως προς την αντιμετώπιση αδικημάτων που σχετίζονται με ναρκωτικές ουσίες να προσαρμοστεί στο ευρωπαικό ισχύον δίκαιο, το οποίο προβλέπει ότι δεν υφίσταται κακούργημα στην περίπτωση τέλεσης πράξεων σχετιζόμενων με ναρκωτικές ουσίες (δηλαδής ούτε η εμπορία χαρακτηρίζεται δυνάμει κακούργημα), αλλά προβλέπονται πλαίσια ποινής πλημμελήματος. Για παράδειγμα, για έγκλημα διακίνησης ναρκωτικών για το οποίο το ελληνικό δίκαιο προβλέπει ποινή κάθειρξης, σε ευρωπαικές χώρες τιμωρείται με φυλάκιση λιγότερο των πέντε ετών.

Πού αρχίζει το δίκαιο της υπόθεσης και που τελειώνει?

Eπ-άνοδος

Όταν η δουλειά τρώει τον αφέντη, επισκιάζεται η διάθεσή του προς εξερεύνηση νέων δρόμων, κι ας είναι τότε ακριβώς που χρειάζονται πιότερο από κάθε άλλοτε.

Το λεπόν:

Αύριο, ημέρα Πέμπτη 6/10 και ώρα 10.00 μ.μ., θα εμφανιστεί στο "Μύλο" η προσφάτως γνωστή και προβεβλημένη τω όντι από τα media αθηναία Monika στο πλαίσιο της περιοδείας της. Κρατώ κάποιες επιφυλάξεις, δεδομένου ότι η κοπέλα δεν αποδίδει στα ζωντανά τη φωνή που ακούγεται στο δίσκο της και δεν υπάρχει κάποια ενδεικτική ροή του προγράμματος, ωστόσο είναι ενθαρρυντικό να υποστηρίζουμε νέα παιδιά που με επιμονή και υπομονή δουλεύουν για να φέρουν μια τομή και μια αυθεντικότητα σε μια ελληνική σκηνή στην οποία το μπουζούκι δίνει και παίρνει. (ω θεέ, το στενό μου το μυαλό αδυνατεί να πιστέψει πώς ένας μεροκαματιάρης Έλλην τα σκάει για να δει το μπούτι της -ολας και της -ελξης για δύο ώρες!)


Επίσης, από 31/10 και για τρία Σαββατοκύριακα (δηλαδή μέχρι 16/11) εμφανίζονται στην "Αποθήκη" του Μύλου ο Μικρούτσικος με την Αντωνοπούλου και τον Πασχαλίδη. Ενδιαφερότατον τρίο. Η μουσική του Μικρούτσικου λατρεμένη με μια Ρίτα που αν και δεν έχει αφήσει ιστορία, σε κερδίζει από το πρώτο λεπτό με την ερμηνεία και τη σκηνική παρουσία της, με το σεβασμό που δείχνει για τα κομμάτια τα οποία ερμηνεύει, και για το έντονο χρώμα της φωνής της. Έχει αυτό το κατιτίς. Όσο για τον Πασχαλίδη, πέραν των παλαιότερων κομματιών, δεσπόζουσα θέση στο πρόγραμμα θα έχει ο τελευταίος δίσκος του 'Ψωμί κι εφημερίδα'.

Τηλέφωνα Μύλου--> 2310 551836 - 2310 541806
-------------------------------------------------------------------------------------------------

(Για να προθεματίσω ολίγον, οι προσεχείς αράδες θα αφορούν στο 49ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης)

"Κλυταιμνήστρα" από Martha Graham

Το προσεχές Σαββατοκύριακο 1 & 2 του Νοέμβρη θα λάβει χώρα σε αναβίωση το χορόδραμα "Κλυταιμνήστρα" της Martha Graham στην Εταιρία Μακεδονικών Σπουδών στη Θεσσαλονίκη.

Βασισμένη στην Ορέστεια του Αισχύλου, η παράσταση ανέβηκε για πρώτη φορά το 1958 και αποτέλεσε πρωτοπορία, λόγω της κινησιολογίας της μέγαιρας του σύγχρονου χορού. Η Graham "ξένισε" αρχικά με τις ιδέες της πάνω στην κίνηση. "Δεν με ενδιέφεραν οι χαρακτήρες ή οι ιδέες, αλλά μόνο η κίνηση.Ήθελα η κίνηση να είναι σημαντική, δεν ήθελα να είναι όμορφη ή ρευστή. Ήθελα να είναι φορτωμένη με εσωτερική ουσία, με ένταση και εκρηκτική δύναμη." Η καινοτομία μεταπλάστηκε σε κλασσικό πλέον μοτίβο και η παράσταση αναμένεται μεγαλειώδης και προσεγμένη.

Συντελεστές:

ΣΚΗΝΙΚΑ: Isamu Noguchi

ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: Martha Graham

ΜΟΥΣΙΚΗ: Η μουσική επένδυση δημιουργήθηκε ως αποτέλεσμα της στενής συνεργασίας της Martha Graham με τον αιγύπτιο συνθέτη Halim El-Dabh (2 φωνές – βαρύτονος / σοπράνο, και 31 ορχηστρικά όργανα).

ΣΟΛΙΣΤ: Fang-Yi Sheu

ΤΗΛ: 2310 271-195, 270-343

Απορίας Ένεκεν

Σερφάροντας, το λοιπόν, στο myspace ανακαλύπτεις ενδιαφέρουσες συχνά μπάντες, πολύ καλές φωνές, συνειδητή προσπάθεια και δουλειά και καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι το μέσον αυτό έχει βοηθήσει παραγωγικά άτομα που ειδάλλως δε θα είχαν προσιτό έδαφος να σταθούν και να παρουσιάσουν, έστω σε περιορισμένο αριθμητικά κοινό, τη δουλειά τους.

Αλλά, πέφτεις και πάνω σε προσπάθειες όπως αυτή (το αυτή αναφέρεται στην προσπάθεια), για την οποία θα ήθελα να εκφέρω απλώς μια γνώμη, με κάθε επιφύλαξη της ασχετοσύνης και της ευκολίας με την οποία έρχομαι να κρίνω. Απλώς, μια γνώμη.
Η κοπέλα είναι πανέμορφη πραγματικά, έχει πολύ πολύ καλή φωνή και τα κομμάτια της είναι δουλεμένα και ενδιαφέροντα. Αλλά ως εκεί. Δε μου λέει τίποτε, πέρασε και δεν άγγιξε ένα πράγμα. Ωστόσο τα views της είναι κοντά 121270, αρκετά κοντά με αυτά της Monika. Κι αναρρωτιέμαι το αυτό. Παλιότερα θα αγόραζες ένα δίσκο που σου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον έχοντας ακούσει δυο τρία κομμάτια στα πολύ διασκεδαστικά εκείνα players των καταστημάτων (θυμάμαι άκουγα ο,τιδήποτε νέο κυκλοφορούσε μόνο και μόνο για την εμπειρία των ακουστικών), θα γυρνούσες σπίτι και θα άκουγες τα κομμάτια με τους στίχους ανα χείρας. Το φωτογραφικό υλικό, συνοδευτικό. Αν, λέω αν, τα προφίλ στο πολυμηχάνημα έδιναν μόνο τη δυνατότητα παρουσίασης μουσικών κομματιών, πόσο δημοφιλή θα ήταν?

Δεχτό το κράξιμο, ευχαριστώ.

Random Talk-Part 2-Taxi Fahrt

Η μεταμεσονύκτια κυκλοφορία στους δρόμους ασφυκτιά για τα καλά και στην πιάτσα των ταξί επικρατεί πανζουρλισμός. Μια νεαρή κοπέλα έχει μόλις επιβιβαστεί σε ένα ταξί, η ώρα είναι 5 παρά το ξημέρωμα και η συζήτηση που ακολουθεί θερμή.

-------------------------------------------------------------------------------------------------

"Είναι απαράδεκτο αυτό που συμβαίνει. Είναι δυνατόν να έρχεσαι πρώτος στην ουρά και να παίρνεις ταξί τελευταίος? 20 λεπτά περιμένω!"

-Έχεις δίκιο, κοπελιά, αλλά τι να κάνουμε?

"Είναι δυνατόν? Τι μου λες τώρα? Σου λέω 20 λεπτά περιμένω! Δηλαδή αν δεν ήσουν και συ, θα περίμενα άλλο τόσο. Πριν από σένα πέρασαν άλλοι τόσοι κάφροι συνάδελφοί σου.Τι θα πει ρε 'πάω φάληρο, αν σε βολεύει'? Τότε βγάλε τη σημαία. 20 λεπτά!"

-Στην Ελλάδα ζεις κοπελιά, συμβαίνουν αυτά. Βλέπεις τίποτα νόμιμο για να ναι τα ταξί η εξαίρεση?

"Θέλουμε και μετρό! Καλά να πάθουμε έτσι που είμαστε. Και δεν κατάλαβα, τι θα πει στην Ελλάδα ζούμε? Ευρώπη δεν είμαστε? Γιατί δηλαδή στις άλλες ευρωπαικές χώρες δεν θα δει πουθενά αυτή την κατάσταση?"

-Όταν οι πολιτικοί δεν είναι σωστοί, πως περιμένεις οι υπόλοιποι να είναι? Ο καθένας το συμφέρον του κοιτάει.

"Τι λες ρε? Σοβαρά μιλάς? Εγώ πως είμαι σωστή στη δουλειά μου και τρέχω όλη μέρα? Εσύ δηλαδή επειδή οδηγείς ένα ταξί την έχεις δει αλλιώς? Ό,τι σου γουστάρει?"

-Κοπελιά, καιρός να το καταλάβεις. Η κατάσταση δεν αλλάζει, δεν μπορείς να την αλλάξεις εσύ και γω.

"Πόσο χρονών είσαι?"

-45.

"Ξέρεις πόσο είμαι εγώ?Ξέρεις?"

-Πόσο είσαι?

"Ούτε 27. Τι παράδειγμα να πάρω εγώ που έχω τα μισά σου χρόνια για τον τόπο αυτόν? Αυτά μαθαίνεις στα παιδιά σου? Μπράβο, ωραίοι είμαστε!"

-Τι θα κάνεις, πάρε το αμάξι σου αν μπορείς.

"Το αμάξι μου δεν το παίρνω σ'αυτή την πόλη, τρελαίνομαι. Από άλλη πόλη είμαι, και παρόλο που μας κατηγορούν για πολλά, αυτό το πράγμα, να είσαι πρώτος στην ουρά και να παίρνεις ταξί τελευταίος, δεν το είδα ποτέ μου."

-Την Αθήνα εννοείς, ε?

"Ναι, την Αθήνα!"

-Εκεί όμως γίνονται όλες οι ντροπές! Εδώ τουλαχιστόν, έχουμε την ησυχία μας. Εκεί όλη η μαυρίλα φαίνεται.

"Τι σχέση έχει αυτό που μου λες? Εγώ για τον επαγγελματισμό μίλησα! 20 λεπτά περιμένω και χέστηκαν όλοι που περνούσαν, έπαιρναν όποιον ήθελαν."

-Μπορεί να τους βόλευε για το κλείσιμο.

"Χέστηκα ρε, εμένα τι με νοιάζει? Υπηρεσία προσφέρεις αυτή τη στιγμή."

-Τι προσφέρω?

"Υ-π-η-ρ-ε-σ-ί-α!"

-Έτσι γίνεται, δυστυχώς, πάρτο χαμπάρι.

"Μη συνεχίζεις, είμαι πάρα πολύ εκνευρισμένη! 20 λεπτά! Εδώ με αφήνεις. Ορίστε."

-Ευχαριστώ.

"Καληνύχτα."

-------------------------------------------------------------------------------------------------
Η κοπελιά, μια εμφανώς θερμόαιμη Ελληνίδα, χάθηκε στο πρωινό φως, στοχεύοντας με σωστά βέλη σε λάθος δίσκο.

Stefan Schwerdtfeger live

Στις 22 του Οκτώβρη, ημέρα Τετάρτη, θα εμφανιστεί solo στο Καφωδείο Ελληνικόν ο
Stefan Schwerdtfeger.

Γνωστός από τους Big Sleep, γεννημένος στο Dusseldorf της Γερμανίας, ζει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα και μας προσφέρει μουσικές εμπειρίες τουλάχιστον εξαιρετικά ενδιαφέρουσες.
Από τα albums που έχω ακούσει, το Everything falls into place και το Moonlit days, ξεχωρίζω το ομώνυμο τραγούδι του πρώτου δίσκου που θυμίζει κάτι από βόλτα με το ποδήλατο σε slow motion.
Τον είχα πρωτακούσει στην εκπομπή του Κανάκη στον Imagine, όπου έδωσε την εντύπωση ενός ανθρώπου ευσυνείδητου και αυθεντικού λάτρη της μουσικής και συγκίνησε με την ολόδική του εκτέλεση του 'Αη Γιώργη΄. Μην τον χάσετε!

Με λόγια του ιδίου..

Με τη μουσική του..


(+) Στα θετικά συγκαταλέγεται ο χώρος. Άψογο το Καφωδείον, συνδυάζει ζεστή, παραδοσιακή και μοντέρνα ατμόσφαιρα!
(-) Στα αρνητικά, οι κάπως τσιμπημένες τιμές, ειδικά για φοιτητές.

Vicky Cristina Barcelona

Βγήκε στις αίθουσες το Vicky Cristina Barcelona του 1/2 λατρεμένου και 1/2 σαχλού και διεστραμμένου Woody Allen. Ακόμη κι αν δεν είστε λάτρεις του ιδίου, πρόκειται για μια ταινία που ξεφεύγει από τις περπατημένες του δημιουργού και πραγματεύεται τον ανθρώπινο έρωτα στις διάφορες μορφές, ενίοτε τολμηρές και ασυνήθιστες. Ωστόσο, από τις καταστάσεις που προκύπτουν και τις ανθρώπινες σχέσεις που ξετυλίγονται, διαφαίνεται το ερωτικό συναίσθημα στην πιο ανθρώπινη και τρυφερή μορφή του, απαλλαγμένος από προκαταλήψεις και λουσμένος με πρόκληση για ζωή και δράση! Οι πρωταγωνιστές όμορφοι άνθρωποι και δε δύναται να μείνει ασχολίαστη η συγκλονιστική Penelope Cruz.

Από την άκρως αισθησιακή και καλόγουστη αρχιτεκτονικά Βαρκελώνη, με καταλανική μαεστρία

σσ. Στη Σαλονίκη παίζεται στα Στερ και στο Ολύμπιον.

Miguel Angel Rebollo "Η ζωή μου στις ζωές σας"

Κάτι γίνεται στην πόλη, κάτι γίνεται. Εκθέσεις, παραστάσεις μουσικές και θεατρικές, συνέδρια, ημερίδες τρέχουν, και στέκομαι σε μια έκθεση φωτογραφίας που ακούγεται αρκετά ενδιαφέρουσα.

Πρόκειται για την έκθεση του Miguel Angel Rebollo "Η ζωή μου στις ζωές σας" που παρουσιάζεται στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Δημητρίων στο Βιβλιοπωλείο του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης (Τσιμισκή 11). Η έκθεση παρουσιάζεται από 15 Σεπτεμβρίου - 16 Οκτωβρίου κάθε Δευτέρα, Τετάρτη, Σάββατο 09:00 - 15:00 και Τρίτη, Τετάρτη, Παρασκευή 09:00 - 21:00. Επειδή τα χρονικά όρια στενεύουν, σπεύσατε!

Πρόκειται για έναν τίτλο έκθεσης πρωτότυπα γνώριμο, καθώς η φωτογραφία σαφώς και πραγματοποιεί το αυτό, είναι η ματιά του δημιουργού σε πτυχές της περιβάλλουσας ζωής. Ωστόσο, επειδή το ανθρώπινο μάτι παρατηρεί από διαφορετική οπτική τα πράγματα όταν του επισημανθεί η οπτική αυτή, το εγχείρημα αποκτά ενδιαφέρον.



Λίγα λόγια για τον δημιουργό
Βιογραφικό Miguel Angel Rebollo

Γεννήθηκε στη Μαδρίτη το 1970. Πτυχιούχος Φιλοσοφίας και Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Compultense της Μαδρίτης, με υποτροφία επίτιμου ερευνητή του Υπουργείου Παιδείας της Ισπανίας. Έχει λάβει υποτροφίες και διεθνή βραβεία για το έργο του στην Ayllon, την Νέα Υόρκη, το Βερολίνο, το Μπουένος Άιρες, το Αμάν, την Σλοβενία. Υπότροφος της Caja Madrid για την καλλιτεχνική του δημιουργία έλαβε μέρος στην 27η Διεθνή Μπιενάλε Τέχνης στην Ποντεβέδρα της Ισπανίας και στο 6ο Διεθνές Φεστιβάλ Φωτογραφίας της Ισπανίας PhotoEspana. Εργάζεται ως καλλιτεχνικός διευθυντής κινηματογραφικών παραγωγών και διαφήμισης.

Random Talk: Όταν η κατινιά μεταφράζεται ανασφάλεια

(εισαγωγικά. Κάθε βδομάδα, θα εστιάζω σε μια σκηνή που παρατήρησα, άκουσα, μύρισα, ένιωσα στην οποία ενυπήρχε το ανθρώπινο στοιχείο και μου τράβηξε την προσοχή.Τα συμπεράσματα δικά σας.)

Μόλις έχω επιστρέψει από ταξίδι και έχω επιβιβαστεί στο λεωφορείο με προορισμό το σπιτάκι μου με τη βαλίτσα ανα χείρας. Βολεύομαι όπως-όπως στο κάθισμα δίπλα σε δυό κοπελιές, φοιτήτριες και οι δύο. Σιωπώ σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής και απλώς χάνομαι στην κουβέντα τους, που είναι πραγματικά σα στιχομυθία σε μυθιστόρημα. H μία λέγεται 'Λουίζα' και η δεύτερη δεν αναφέρεται ποτέ, οπότε την ονόμασα 'Μυρτώ'. Της πηγαίνει, θαρρώ.
Λ] Είδες τι έγινε χτες? Πάλι χαμός.

Μ] Εγώ είδα που κάθονταν οι δυο τους και μιλούσαν συνεχώς, είχαν απομονωθεί, και εκείνος της έλεγε διαρκώς "μίλα, μίλα, πες μου, μίλα μου."

Λ] Η Ελευθερία είναι περίεργη τελευταία. Δεν το νιώθεις και συ? Νιώθω πως από στιγμή σε στιγμή θα ξεσπάσει καβγάς και εγώ είμαι στη μέση.

Μ] Ναι, είναι απότομη πολλές φορές, και τα ακούω και γω από τον άλλον.

Λ] Μπορεί να είστε για καφέ όλοι μαζί και να πείτε δυο κουβέντες και το ύφος της αμέσως αλλάζει, σε δευτερόλεπτα. Αφού, είχα ετοιμαστεί γιατί μετά θα έβρισκα το Δημήτρη και κάνει μια 'από πού ερχόμαστε?' με ειρωνικό ύφος και της απάντάει η Μαρία 'μετά θα πάει'. Ένιωσα πολύ άσχημα.

Μ] Ναι, αλλά δε γίνεται αυτό. Και γω μαλώνω συχνά με το Γιάννη γι' αυτό το θέμα, και όλοι νιώθουμε αμηχανία.

Λ] Ναι και μένα με πλησιάζει κατα καιρούς και είναι πολύ φιλική, και είναι στιγμές που νιώθω να αγριεύει και είμαι στη μέση. Από εκείνη τη μέρα στην εκδρομή, τότε άρχισε αυτή η κατάσταση και όλο φουντώνει.

Μ] Εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί τα αγόρια είναι πιο κοντά με εκείνη, δεν ξέρω, επειδή είναι πιο αγοροκόριτσο ίσως, εμάς μας έχουν ως τα πιο κοριτσάκια που δεν χρειάζεται να μπλεκόμαστε.

Λ] Και με το Δημήτρη δεν ξέρω τι να κάνω.

Μ] Πιστεύω, πως όλα μπλέκονται με την Ελευθερία. Όποια συζήτηση και να ανοίξουμε, εκείνη είναι στη μέση, ο συνδετικός κρίκος. Είναι οριστικό?

Λ] Όχι, αλλά ρωτούσε κάτι το Θέμη στο λεωφορείο και μόλις κατεβήκαμε περπατούσα εγώ με το Θέμη και τον ρώτησα αν ρωτήσε κάτι. Μου απάντησε τόσο προβλέψιμα. 'Ε, να μή ρώτησε κάτι?' Το ήξερα.

Μ] Ναι, ούτε γω ξέρω με το Γιάννη τι ακριβώς να κάνω. Νιώθω πως έχω τόσες πολλές υποχρεώσεις και προγράμματα που πρέπει να βγουν και ενώ ξέρω πως μπορώ να τα οργανώσω, φοβάμαι μήπως δεν τα καταφέρω. Κι αυτός είναι κατά των προγραμμάτων. Εδώ με ρώτησε αν θα βγούμε απόψε και του απάντησα 'καλά, εσύ δεν είσαι που δεν θες προγράμματα?' και μου είπε 'ναι, σωστά'.

Λ] Με την Ελευθερία να δούμε τι θα γίνει απόψε. Καβγά, μυρίζομαι, και είμαστε στη μέση.


Δεν κοίταξα τα πρόσωπά τους μέχρι που κατέβηκαν τρεις στάσεις πριν από μένα. Η Λ. ήταν κοντή με κοιλίτσα, αλλά με αέρα κοπέλας που ξέρει τι θέλει και η φωνή της μεστή και η Μ. ακόμα κοντύτερη και σφιγμένη. Την Ελευθερία τη φαντάστηκα ξανθιά, αδύνατη και πολύ δυναμική.